De drukte in de stiltecoupé.

Het is vrijdagavond, half 10 en ik zit in een intercity. Ik ben al wat slaperig, en dus staar ik wat versuft voor me uit. “Meneer, wilt u zich niet met mij bemoeien?”, klinkt een wat zware damesstem ineens achter me. “Wil jij je alsjeblieft aan de regels houden?”, reageert de stem van een oudere man. Nog voor ik mijn hoofd om heb kunnen draaien is het gesprek veranderd in een felle discussie. Ik, met mijn dramabrein zou het bijna een ruzie noemen.

Kennelijk sprak de man de dame in kwestie aan op het feit dat ze aan het bellen was in de stiltecoupé. Iets wat mij nog niet was opgevallen. Daarbij had ik tot dusver ook niet door dat ik in een stiltecoupé zat. Totaal geen reden voor een discussie dus, als je het mij vraagt.

Maar naar het scheen dacht de man met het grijze haar en het ronde brilletje daar anders over. Zijn goed recht, op zich. Bellen in een stiltecoupé is immers ook niet toegestaan, maar dwars door andermans telefoongesprek “SCHREEUWEN DAT HET HIER VERDOMME EEN STILTECOUPÉ IS EN DAT ZE DE REGELS OVERTREEDT” is misschien wat veel. Na een paar beleefd geformuleerde, doch brutale weerwoorden van de dame, sjokt hij terug naar zijn plek en bromt: “Is er nog iemand hier die het met mij eens is?!” “Ja, ik ben het wel met u eens.”, klinkt een voorzichtige stem van een jonge man. “Ja?! Zou u dat dan ook even aan die mevrouw duidelijk willen maken?” Het blijft stil. Ook de jonge man geeft geen kik. Wijze keuze.

Een kleine tien minuten later. De man staat spontaan aan de andere kant van de coupé. Ik kijk nu recht tegen hem aan, terwijl hij een andere dame die op fluistertoon, handsfree een gesprek aan het voeren is, duidelijk maakt dat haar gedrag op deze manier echt niet kan en dat “jullie ook allemaal even asociaal zijn”. De dame pakt het commentaar erg volwassen op en zegt tegen haar gesprekspartner “dat ze hier blijkbaar niet gaat bellen en dus op gaat hangen” maar nog voor ze haar zin afgemaakt heeft, begint de man te schreeuwen. “BELLEN DOE JE MAAR OP HET BALKON JA, HET IS HIER EEN STILTECOUPÉ!” De dame met de zwaardere stem mengt zich in de discussie, waar weer een ander meisje fel op reageert, en zo ontstaat er over en weer gekrijs tussen de vier personen. Uiteindelijk neemt de man weer chagrijnig plaats in de stoel achter mij, en blijft er gedurende de rit een wat gespannen sfeer hangen.

Als ik de trein uit stap ben ik blij weer fatsoenlijk adem te kunnen halen. Ik heb in mijn leven rustigere coupés in de 2^e klas meegemaakt dan deze stiltecoupé. Maar wel ben ik een aparte trein ervaring rijker.